"مادرتو..."! ـ تحلیلی کوتاه پیرامون فحش های جنسی/ (قسمت دوم)

ایرج نیک بان

کلمه ای بجای کلمه ی دیگر/ 
تصور کنید که مدتها؛ شاید ماه ها، فردی شما را در یک اداره ی دولتی از اتاقی به اتاق دیگر دوانده و دست آخر به ناگاه توی راهرو می شنوید که ایشان با افتخار برای همکارشان تعریف می کنند که چگونه شما را طی ما ههای گذشته سردوانده است! و از آنجا که شما کارتان هنوز پیش ایشان گیر ست، یا به دلایل دیگر؛ نمی توانید این مسئله رابا ایشان روبرو کنید. در دلتان به ایشان چه می گویید؟ مسلما نمی گویید که امیدوارید مادر ایشان به سفر حج مشرف شوند. البته همه هم آرزوی اینکه کامیونی از محله ی ایشان عبور نموده و مادر ایشان در زیر کامیون جلوس نمایند را هم نخواهید کرد. اما هستند کسانی که اگر هم ادا نکنند در دل می گویند: " مادرتو... " یا "مادر..." (بدین معنا که مادر ایشان با مردهای غریبه مشغول شادمانی هستند) و فحش هایی از این قبیل. سوالی که در اینجا پیش می آید اینست که چرا سکس ( یا تجاوز جنسی)؟ و چرا به مادر (خواهروعمه) اما نه به دایی و عمو؟ از آنجایی که مردها بیشتر از اینگونه جملات بکار می برند تا زنها، سعی می کنم که در ادامه به فحش های مردها بپردازم. اگرچه زنها هم اینگونه فحش میدهند البته همانطور که در بالا حدس زدید از افعال دیگری و به شکل منفعلتر آن استفاده می کنند. 
وقتی مردی توی خیابان مرد دیگری را تهدید می کند که "من مادرتو..." می گوییم که دارد به این طریق عصبانیت خود را تخلیه می کند. و این بار فرهنگی و طبقاتی دارد. دارد ضعف خود را از طریق تحقیر دیگری جبران می کند و یا می خواهد دیگری را از کوره بدر ببرد. اما آیا می توان زمینه های نا خود آگاهی را هم در این درگیری های لفظی پیدا کرد؟ اینکه بگوییم ایشان اینگونه فحش می دهند، همانطورکه در بالا به آن اشاره شد، ایشان درگیر "باقیمانده های" رشد زبانی ـ روانی خود هستند مسئله را برای ما روشن تر نمی سازد. ما می دانیم که کلماتی که در طول تاریخ اثر خود را از دست می دهند به مرور به فراموشی سپرده می شوند. اما این فحش های جنسی (که البته سعی می شود "ناموسی" خوانده شوند!) در دوره های گوناگون ، بخصوص دوران مدرنیته و بعد از آن، چه در فرهنگهای کوچه و بازار و چه در ادبیات نوین به حیات خود ادامه داده اند. چرا چنین است؟

جامعه پدر سالار/
در جامعه پدرسالار زن بعنوان "کالایی" برای تعویض بکار برده می شود. در این جوامع کار زن حفظ بنیاد و ثبات خانواده ست. هر گونه تزلزلی در این روند بازتولیدی باعث ترس و وحشت آن جامعه خواهد شد. در دوران قدیم نابودی یک قبیله بدست قبیله دیگر حمله به آن و تصرف زنان آنها بوده است. این شیوه ی تحقیر خشونت آمیز در جنگهای معاصربه شکل تجاوز و ... نیز دیده می شوند. از این زاویه می توان ستیز دو مرد در خیابان را بعد از تصادف ماشین ها شان بطور مثال، با فحش هایی که به مادر (یا خواهر) یکدیگر حواله می شود را شکلی از ایجاد ترس و وحشت در دل دیگری با استناد به واقعیت های تاریخی قلمداد کرد. اگر نگاهی دقیق تر به این موضوع بی افکنیم متوجه می شویم که هیچکدام از آنها نمی گویند که "من مادرتو به بردگی خواهم برد و مثلا در بازار سیداسماعیل خواهم فروختش"! نه! به تصور من چیزی نهانی تر در اینگونه فحش ها وجود دارد. بعبارت دیگر فراتر از جایگزینی کلمات "مادرتو..." بجای "من تو را خوار ذلیل خواهم کرد". آنچه که به تصور من در این پروسه به گونه ای ناآگاه فعال ست لذت ناخودآگاهی ست که گوینده از بیان آن می برد. لذتی که او از آن بی خبر است واگر او را با این واقعیت روبرو کنیم او چنین احساسی را انکار خواهد کرد. اما قبل از توضیح آن بهتر ست که نگاهی به شکل مدرن "عقده ی ادیپ" ، نه اسطوره "ایدپوس" بلکه، درگیری ها و سرانجام "هملت" بیاندازیم.